Pleegkind zijn is topsport!
Brustina (42) is sinds 2015 pleegouder. Ze woont samen met haar man Johan en hun zoon Siem (9). Maandelijks schrijft ze over haar belevenissen als pleegouder.
“Ja, goeiemiddag. Waar ik het even met je over wil hebben, is het volgende. En dat wil ik even zonder ‘haar’ bespreken.”
Oké, ik word op het gymmatje geroepen en ‘zij’ mag het niet horen. Ik doe mijn arm even om Vivienne heen en vraag haar in de kleedkamer te wachten, omdat de gymjuf en ik even iets moeten bespreken.
“Vivienne luistert natuurlijk voor geen meter en daarom lijkt het me beter als ze in de selectie gaat turnen.” Ik laat deze mededeling even op me inwerken, zucht een keer en vraag om uitleg. En die krijg ik. Vivienne luistert niet, omdat ze alles al weet qua turnen. Ze is echt heel goed en het is gewoon te saai voor haar. Ze verveelt zich, en daarom mag ze er een schepje bovenop doen. Normaal gesproken zou je toch een soort trots voelen. Ze is te goed voor deze groep, wauw. Maar ik voel helemaal geen trots, ik voel irritatie. Niet naar Vivienne, maar naar het onbegrip van de wereld om haar heen. En als ik het laat bezinken, voel ik natuurlijk ook wel trots, want wat is deze dame lenig. Daarin is ze alles wat ik niet ben, wat ook regelmatig voor grapjes zorgt. Maar ondertussen wil ik zo graag uitleggen wat er gebeurt in het hoofd van Vivienne, waardoor het lijkt alsof ze voor geen meter luistert. Want dat is het. Ik trek de stoute gymschoenen aan en begin aan de uitleg. Vivienne heeft te maken met veel trauma. Daardoor is het heel druk in haar hoofd. Als de juf haar iets uitlegt, checkt Vivienne ondertussen hoe iedereen erbij staat, wie er langs de kant staat, hoe het haar van de juf zit, welke schoenen ze aanheeft, welke kindjes er een gympakje aanhebben en welke eigen kleding dragen. Ze gaat met haar ogen de gymzaal rond en bedenkt hoe je daar doorheen kunt rennen, terwijl op de achtergrond de juf verder praat. En dan mag Vivienne als eerste het kunstje doen, en weet ze niet wat ze moet doen. Vervolgens roept de juf door de zaal: "Jaha, dat krijg je ervan als je niet luistert!" Vivienne is zich van geen kwaad bewust, maar moet op de bank gaan zitten. En de cirkel is rond. Want weer voelt ze zich afgewezen, aan de kant gezet.
De juf heeft uitleg gekregen over wat trauma in het hoofd van een kind doet. Ik heb uitleg gekregen over wat het trainen in de selectie inhoudt. Conclusie: Vivienne blijft lekker waar ze is; één keer per week een uurtje trainen, één keer per week een uurtje therapie en verder lekker spelen en op tijd naar bed. Want dat volle hoofdje heeft zeker beweging nodig, maar ook rust, liefde en heel veel begrip.
Pleegkind zijn is topsport!
