- blog van pleegvader Gerard -
Gerard van Gemert is kinderboekenschrijver en pleegvader.
Iedere maand deelt hij zijn belevenissen in de wereld van pleegzorg en over het opvoeden van een pleegkind.
Nu het officieel vastligt dat ons kleine ventje definitief en voor altijd bij ons zal blijven, sluipen er andere gedachten in ons hoofd. Hiervoor lag de nadruk vooral op het regelen van het ouderlijk gezag, hoewel we daar relatief weinig moeite voor hoefden te doen. De ouders stemden vanaf het begin in met het feit dat hij bij ons zou blijven. Sterker nog: toen het even leek dat dat niet het geval zou zijn, protesteerden ze hevig. Ondanks hun problemen zagen ze gelukkig wel in dat het mannetje het heel goed doet en een gelukkige indruk maakt.
Niet ver daarvoor lag onze verantwoordelijkheid nog tot het moment dat hij verder zou gaan en we er dus voor moesten zorgen dat hij daar klaar voor was. Als je daar überhaupt al klaar voor kan zijn als ventje van nog geen twee jaar oud. Als één van ons een avond niet thuis is, is hij al van slag. Laat staan als hij had moeten wennen aan een nieuwe omgeving zonder ons. Gelukkig is dat nu niet meer aan de orde.
Rugzakje
Maar nu moeten we een toekomst voor hem uitstippelen. We hebben ervaring genoeg, want hij is niet de eerste die we groot gaan brengen. Maar wel de eerste met een klein rugzakje en eentje waarbij we er de klok op gelijk kunnen zetten dat hij straks met vragen komt. Waarom woon ik niet bij papa en mama? Waarom wilden ze mij niet? Heb ik misschien iets fout gedaan? Was ik niet leuk genoeg om te houden en om van te houden? We weten uit ervaring dat elk kind anders kan reageren op eenzelfde situatie, zelfs al hebben ze dezelfde vader en moeder. We hopen dat hij mentaal zo sterk is dat hij snapt dat het allemaal niet aan hem lag. Want ook al vertellen we het hem honderdduizend keer en geven we hem de liefde, zorg en begeleiding die hij nodig heeft, toch kan het zo zijn dat hij het in zijn hoofd anders uitlegt. Want niet alles wat we hem vertellen zal hij als vanzelfsprekend overnemen.
Sociaal mannetje
Vooralsnog gaat het prima. Hij is een sociaal mannetje dat iedereen die hij op straat tegenkomt begroet met een opgestoken vingertje’, een vriendelijke glimlach en een vrolijk: ‘hey.’ Zo ook bij de iets oudere vrouw die ons inhaalde toen we naar de speeltuin wandelden. Ze reageerde door een praatje met hem te maken voordat ze weer verderliep. Hij beantwoordde al haar vragen met “ja of nee”, omdat hij nu eenmaal alle vragen beantwoordt met “ja of nee”, ook de open vragen. Na het eenzijdige gesprek had de vrouw amper twee passen bij ons vandaan gezet of hij riep: “man man man.” Die woorden heeft hij in ieder geval wel van ons overgenomen.
