Gerard van Gemert is kinderboekenschrijver en pleegvader.
Iedere maand deelt hij zijn belevenissen in de wereld van pleegzorg en over het opvoeden van een pleegkind.
Ellen vertrekt voor tien dagen naar Kenia om te werken voor onze Stichting Circle4life. Dat betekent dat ik alleen met Binkie thuis ben. Hij gaat nooit naar de Kinderopvang, want Ellen werkt vanuit huis. Hij is af en toe weleens met Ellen een nachtje alleen geweest als ik ergens in het noorden van het land schoolbezoeken had en vroeg moest beginnen. Andersom is het ook een enkele keer voorgekomen, maar geen negen nachtjes achter elkaar. Daarbij is Ellen er altijd voor hem en nu dus even niet.
We hebben nog geen idee hoe hij daarop gaat reageren, maar proberen hem zoveel als mogelijk voor te bereiden door er veel over te praten. Maar hij heeft nog geen idee van tijd, dus het verschil tussen even weg zijn om naar de kapper te gaan en weg zijn om naar Kenia te gaan, snapt hij niet. Als Ellen even een boodschap is doen, vraagt hij of oma al naar Kenia is. En als we aan hem vragen hoelang oma weggaat, antwoordt hij steevast met: “zes”. Dat zijn koffertje nu als handbagage meegaat, is ook verwarrend. Hij dacht even dat hij mee mocht op vakantie, zoals hij het noemt.
Met koffers en al
Ellen vertrekt vroeg in de ochtend, maar ondanks dat brengen we haar samen weg omdat we hem willen laten zien dat ze echt met koffers en al het Schipholgebouw in loopt. Dat maakt het voor mij makkelijker om uit te leggen waar Ellen naartoe is en dat het nog even duurt voor ze weer terugkomt. In dat koppie zullen die hersenen, die al een enorme ontwikkeling doormaken in deze fase van zijn leven, kraken om het allemaal te kunnen begrijpen. En hem kennende zal hij de oren van mijn kop kletsen en duizend vragen stellen.
Wakker blijven
Want ergens zit nog steeds een stuk verlatingsangst. Dat hebben niet-pleegkinderen natuurlijk ook, maar we kunnen bij hem niet vanbinnen kijken en inschatten in welke mate hij het voelt. Afgelopen woensdag ging Ellen ’s avonds naar de kapper. Binkie riep een paar keer of oma al thuis was en bleef wakker tot hij de voordeur hoorde. Na een kus en nog een liedje hebben we hem niet meer gehoord.
Dat wordt nog wat op de avond van vertrek. Ik hoop niet dat hij verwacht dat Ellen ’s avonds weer thuiskomt en blijft wachten tot ze er weer is. Misschien dat een damespruik, een hoger stemmetje en een spuitje van haar eau de toilette helpen. Dan is het niet te hopen dat er net wordt aangebeld door iemand die een pakje komt afleveren.
