Ik haal de clips van de bak af en til het deksel er vanaf. Wat ontroert het me weer opnieuw als ik zie wat er in haar herinneringendoos is opgeslagen. Zorgvuldig verpakt met briefjes erbij van wie, wat en waar. Het zijn de spulletjes van Luna, onze pleegdochter voor wie wij al vanaf haar geboorte mogen zorgen. De navelstreng, de plakkertjes die op haar borst zaten, haar eerste flesje, kleertjes van haar moeder, kaartjes van familieleden, haar eerste schoentjes. Het voert terug naar al die mooie momenten die we mogen hebben. Luna, dochter van haar ouders, meisje van ons hart.
Gekke streken
Fijne herinneringen, moeheid en slaapgebrek, ultieme vrolijkheid: Luna geeft het ons allemaal. In de jaren dat wij voor haar mogen zorgen, zien we haar steeds meer als het cement in ons gezin. Ze houdt ons allen bij elkaar omdat we er ook met elkaar zo sterk op gericht zijn dat zij zich veilig voelt bij ons, dat wij haar emoties aankunnen, dat wij met haar meelachen en meehuilen. Dat we haar gekke streken verdragen en ons nog meer aan elkaar verbonden weten.
Vechters
Bij het zien van ‘Jojanneke en de jeugdzorgtapes’ voelen we iets van de geweldige nood die er is. Zoveel duizenden kinderen die niet thuis op kunnen groeien, zoveel duizenden kinderen die wanhopig graag een liefdevolle plek in een warm gezin zouden willen. Ze verdienen het! Deze vechters, die heel goed in staat zijn om te overleven, maar die veel minder in staat zijn om kind te kunnen zijn.
Gewonde ziel
Luna leeft intens en is temperamentvol, ondernemend, heel ondeugend en ook heel slim. Onze harten zijn samen gesmolten, de tijd die we met haar mogen hebben is kostbaar. Bang voor de toekomst zijn we heus weleens. Zal ze zo vurig blijven, zo vol levenslust, en zal dat in haar nadeel zijn of in haar voordeel? Bij al deze mijmeringen komen ze voorbij: al die jongeren die op jonge leeftijd uit huis werden geplaatst en van plek naar plek moesten verhuizen. Telkens een stukje van hun gewonde ziel achterlatend, telkens weer met een gebroken hart naar een andere plek moeten. Opnieuw moeten hechten, opnieuw moeten aanpassen, opnieuw verhaal moeten doen, opnieuw voelen niet gewenst en niet geliefd te zijn. Hun hunkering naar vrijheid raakt me diep. Ze hebben gelijk: waarom zouden ze hun hart nog open stellen voor liefde als ze al die jaren afwijzing na afwijzing hebben gekregen? Waar zijn de pleegouders die voor hen gaan, die zich erin vast bijten en zeggen: kom maar in mijn huis, kom hier op deze plek tot rust. Ook al kun je mijn liefde niet ontvangen zoals ik je zou gunnen: kom!
Open je hart
Willen we echt iets doen aan de veiligheid van deze lieve kinderen, die niet zelf hebben gekozen waar hun wieg stond, dan zeg ik: kom, heroverweeg je bezwaren nog eens. Maak die mooie herinneringen met wie ernaar hunkert: open de deur van je hart, deel je (t)huis!
