In december 2019 zijn mijn kinderen C (5 jaar) en L (1,5 jaar) met spoed uithuisgeplaatst. Daarop volgde een verzoek tot onderzoek van de kinderbescherming en een verzoek voor ondertoezichtstelling.
Mijn kinderen gingen naar een pleeggezin
Met veel pijn in mijn hart gingen de kinderen naar een pleeggezin. Ik had geen adres en wist niet waar ze verbleven. Mij werd verteld dat het niet was vanwege mijn kinderen, maar vanwege de privacy van de andere kinderen die daar ook verbleven. Ik kreeg een jeugdbeschermer toegewezen en de kinderbescherming ging een onderzoek doen. Ik moest er maar op vertrouwen dat de kinderen goed geplaatst werden.
Het rapport van de kinderrechter
Ik mocht na een paar weken de kinderen weer zien, maar dat was maar ééns per twee weken. Elke keer als ik aan de jeugdbeschermer vroeg of ik de kinderen vaker mocht zien, zei ze dat het op dit moment nog niet gepast was. De tijd ging ondertussen door en de kinderbescherming kwam met een rapport dat naar de kinderrechter ging. Uit het onderzoek kwam naar voren dat de kinderen nog 6 maanden uit huis geplaatst werden. Daarnaast kwamen de meiden en ik een jaar onder toezicht te staan. Op 28 februari besloot de rechter dat de kinderen binnen 5 maanden bij mij terug geplaatst werden en dat we een jaar onder toezicht kwamen te staan bij jeugdbescherming west. De bezoeken gingen door en ik zag mijn prinsesjes één keer in de twee weken een uurtje. De week dat ik ze niet zag werd ik gebeld door de pleegmoeder hoe het met de kinderen ging. Er was nog geen sprake van uitbreiding van het contact. De jeugdbescherming wees mijn verzoek elke keer af.
Corona
Toen sloeg het noodlot toe en kwam er een crisis in de hele wereld genaamd corona. De kinderen gingen in thuisisolatie en ik kon de kinderen niet meer persoonlijk zien en vast houden. Na twee weken vroeg ik aan de jeugdbeschermer of ik kon Skypen met de kinderen zodat ik ze in ieder geval nog kon zien. Na veel wikken en wegen en een goed woordje van de pleegmoeder mocht ik met de meiden Skypen. Maar nu ik ze drie keer via Skype heb gesproken is er nog steeds heel erg het gemis van de kinderen. Ik heb het geluk dat ik een actieve jeugdbeschermer heb die regelmatig naar de pleegmoeder belt hoe het met de kinderen gaat. De geweldige pleegmoeder en pleegvader sturen regelmatig foto’s van de kinderen naar de jeugdbeschermer en die stuurt ze weer naar mij.
Een pakketje voor mijn kinderen en hun pleegouders
Twee weken geleden stuurde ik via de jeugdbeschermer een pakket met knuffels, een boek, kleurplaten en knutselspulletjes naar de kinderen op. Ook had ik wat voor de pleegouders gemaakt. Als dank dat ze zo goed voor mijn kinderen zorgen deze heb ik bij Horizon zelf afgegeven. Met een kaartje en een bordje met “ ik ben zo blij met een bonus moeder als jij” en een bordje met “ keep calm and carry on” plus een doosje Merci en een mooie spreuk. De pleegmoeder en de kinderen maakten de pakketten open terwijl ik met ze aan het skypen was. Ik kon meteen de reactie van de kinderen zien op mijn pakket en de brief. En de reactie van de pleegmoeder toen ze haar pakket open maakte. Ik vond dit heel erg fijn. Had ik toch een beetje het gevoel dat ik er bij was. Ik weet niet waar mijn kinderen verblijven en waar ze zijn en ik mis ze heel erg. Zeker omdat ik nu vanwege het coronavirus mijn meiden niet kan vasthouden, knuffelen of gewoon bij ze zijn.
Het gemis door corona
Regelmatig moet ik toch huilen omdat ik ze zo erg mis. Het gemis is met geen pen te beschrijven. En daarnaast ook de onzekerheid… Zeker nu vanwege de coronacrisis. Je mag je kinderen niet meer in levende lijve zien en je weet ook niet wanneer je ze weer kan zien. Voor mij ( en denk veel andere ouders die in het zelfde schuitje zitten) is dit heel moeilijke, vervelend en soms onhoudbaar. Maar door het Skypen, de foto’s die regelmatig gestuurd worden en af en toe een gesprekje met de pleegmoeder weet ik dat het goed gaat met mijn meiden. Dat ze blij zijn en ze zich goed ontwikkelen en dat helpt mij door de coronacrisis heen.
