En dan is de ‘feest’ maand voorbij en proberen we allemaal weer in een ritme van werk en school te komen. Ook weer fijn zeggen we dan allemaal. Ik kijk terug op gezellige feestdagen en realiseer me tegelijk dat dit niet voor ieder geldt. Het waren ook weken waarin gemis centraal kan staan, van dierbaren, van een ouder of van een kind.
'kerst' gedachte
Met die ‘kerst’ gedachte werkte ik daardoor toch één dag in de kerstvakantie om met een pleegkind van bijna 4 jaar, waarvan moeder ziek was rondom de kerst, toch naar zijn mama te kunnen. Pleegouders hadden een mooi pakketje gemaakt voor moeder en op 2 januari gingen we dan op pad, op naar moeder. Die ochtend, dag na nieuwjaarsdag, nog moe en in feeststemming moest ik me even opladen voor die dag, voor het bezoek. Totdat ik het blije koppie zag van hem en hij met een pakketje lekkers en een mooie tekening klaar stond om zijn mama en zijn zusje te gaan zien.
In de auto
Vol verhalen, puur en in grote stappen liep hij naar de auto, op naar mama. Toen we eenmaal aankwamen en uit waren gestapt, voelde ik daar even een handje in mijn hand. Het was toch wel even spannend. Mama begroet het jongetje met zijn zusje op haar arm. Hij wilde graag zijn tekening geven en het pakketje. Vol trots kreeg mama het in haar handen wachtend op haar reactie. Ze was druk in de weer met zijn zusje maar benoemde wel er heel blij mee te zijn. Vervolgens is hij gaan spelen en ben ik met hem mee gaan spelen. Moeder werd even in beslag genomen door zusje en de zorg voor haar.
Tijd om weer te gaan
En toen stond hij na een ruim half uurtje ineens op de gang en zei tegen me dat het genoeg was. Wat knap van hem om dat te kunnen uitspreken. Voordat ik wat kon zeggen tegen moeder, zei moeder zelf dat ze brownies had gebakken en dat hij dat mee kon nemen. Ze ging ze pakken. We namen de lekkere brownies mee, deden de jas aan en mama kreeg een knuffel.
“dag mama tot de volgende keer” En net zo blij ging hij weer terug, naar huis.