“Veel vrede” betekent haar naam in de taal van het land waar ze vandaan komt. Maar veel vrede heeft ze niet gekend in haar leven. In het land waar ze woonde kwam oorlog, haar moeder stierf en haar vader raakt vermist.... Samen met een oudere vriendin kwam ze op 11-jarige leeftijd naar Nederland. Ze kwam terecht in de crisipleegzorg en wij waren haar tweede plaatsing. Ze had het hier al snel naar haar zin. Natuurlijk waren er wel eens problemen. We hadden zelf ook een paar opgroeiende kinderen, dat botste wel eens met elkaar. Maar toch was er een klik…..
Ze bleef maar tijdelijk
Toen er na ongeveer 7 weken een plaats voor haar gevonden werd op een jeugdgroep en zij daar naartoe moest verhuizen, was ze dan ook erg verdrietig. Ze heeft op meerdere groepen gewoond, maar af en toe kwam ze nog logeren. Ze kreeg al jong een vriendje en raakte zwanger. Haar wereldje stond op z’n kop, maar met de hulp van een goede voogd en een beetje hulp van ons kwam ze er doorheen. Ze hield de baby en ging samenwonen met haar vriend. In die tijd zijn we haar een beetje uit het oog verloren en hebben we een tijd geen contact gehad.
Nog steeds contact
Na een paar jaar stond ze ineens op de stoep stond met 2 kindertjes. Haar vriend was weg, terug naar zijn eigen land. Inmiddels zijn haar kinderen al tieners, maar nog steeds hebben we contact. Ze heeft veel problemen, hulpverleners zijn gekomen en gegaan. Haar vertrouwen in de mensen is ernstig beschadigd. Maar steeds als ze hulp nodig heeft of een luisterend oor, belt ze ons op. En vader/moederdag zal ze nooit vergeten, dan belt ze of stuurt ons iets liefs.
Dit klinkt misschien als een succes-pleegzorgverhaal, dat is het zeker niet. Vaak vragen we ons af: hadden we iets meer voor haar kunnen doen, haar misschien in ons gezin op moeten nemen? We weten het niet, maar des te meer zijn we dankbaar voor haar liefde en het vertrouwen dat zij ons geeft.
