Eindelijk zomer. Wat hebben we daar lang op gewacht. Bij de eerste zonnestralen maakt Ron het opbouwzwembad weer in orde. Hoe fijn is het dat we wat extra weiland hiervoor bij het huis hebben. Zodra het eerste warme weekend is gespot op buienradar sturen we spontaan een extra uitnodiging aan alle deelnemende gezinnen van Mockingbird. “Breng de kinderen en wij zorgen dat ze een paar uur kunnen doorbrengen in en bij het zwembad”.
Opgeblazen lama
Wat gebeurt er? Nagenoeg alle kinderen komen opdraven en de pleegouders willen helemaal niet naar huis. Ze blijven. Niet om te zwemmen, maar om - onder het genot van een verfrissing - kennis te maken met de nieuwkomers. Daardoor lijkt deze extra bijeenkomst zowaar een ‘echte’ bijeenkomst, zoals we die regelmatig organiseren. Al was deze bijeenkomst vooral voor de fun. Stel je in gedachten een jongen voor die uit de auto stapt met een grote opgeblazen lama (!) onder zijn arm. Een meisje stapt uit MET de zwembandjes om en haar zwemvestje al aan. Ze draagt verder een grote zonnepet met lieveheersbeestjes en een mega zonnebril.
Twee nieuwe gezinnen
Onvoorstelbaar hoe lang kinderen het volhouden in het water (alle leeftijden!). Hooguit met een ijsje kunnen we ze even uit het bad lokken. Het zou me niks verbazen als ze allemaal een paar centimeter gekrompen zijn. Die waterpret geeft alle pleegouders ruim de gelegenheid om met elkaar kennis te maken. Want ja hoor, vandaag zijn twee nieuwe gezinnen voor het eerst bij de groep aangesloten. Ik ben zo benieuwd wat dit met de groepsdynamica gaat doen. Vandaag kunnen ze alvast een beetje sfeerproeven en zien hoe het er aan toe gaat. Het verloopt allemaal erg ontspannen. De enige die nu en dan wat minder ontspannen is ben ik: in korte tijd moet ik aardig wat nieuwe namen erbij onthouden ;-).
In een kring op het gras
De week erna (weer een mooi zomers weekend) hebben we een geplande bijeenkomst van Mockingbird. Vooruitlopend op zo’n bijeenkomst stuur ik per mail een uitnodiging met daarin wat we gaan doen en wat er gegeten wordt. Deze keer had ik het verzoek erbij gedaan de kinderen te vragen om bij aankomst niet meteen het bad in te duiken, maar even te wachten totdat we een voorstelronde zouden hebben gedaan. De nieuwe gezinnen verdienen een introductie. We vormen een kring op het gras. Iedereen is nieuwsgierig naar elkaar. Om nog wat extra informatie met elkaar uit te wisselen beantwoorden we een willekeurige vraag die uit een stapeltje kaartjes wordt gehaald. Dat geeft net wat meer diepgang en helpt om een luchtige sfeer te creëren.
Publiek zwembad?
Knap hoe geduldig de 12 kinderen wachten totdat ze in het zwembad mogen springen. Het duurt echter net ietsje te lang. Toch weet nu iedereen wie bij wie hoort. Ron en ik hebben strategisch een paar zitjes geplaatst waar de pleegouders elkaar kunnen spreken. Uitwisseling vindt er zeker plaats. Zwembadgeluiden, zon en barbecue geven onmiskenbaar een sfeer van vakantie. Benieuwd wat onze buren nu denken. Klinkt toch bijna als een publiek zwembad.
Gipsplaat met bloemen en vlinders
Twee gezinnen erbij vraagt om een herbezinning op inkoop van eten. Wanneer een hubhome ouder boodschappen gaat doen, dan grijpt de klant erna goed mis wat betreft vers gebakken stokbrood en andere ingrediënten. Voor het eerst sinds de start wordt er ook een glaasje wijn gedronken. Op de fiets gekomen, moet dat een keer kunnen.
Op het grasveld heb ik een gipsplaat neergelegd. Die is nog over van een klus in huis. Daarop heb ik samen met Maartje een aantal basisregels geschreven die we met elkaar zijn overeengekomen. Maartje heeft de teksten opgesierd met bloemen en vlinders. Handig om de nieuwe gezinnen vertrouwd te maken met de regels die we met elkaar hanteren. Op een paar lege stukken bord mogen deelnemers nog aanvullingen zetten. Hoe schattig is het te lezen dat twee meiden er nog wat bijgekrabbeld hebben (zie foto). Het staat buiten kijf dat eten (of beter gezegd “eeten met edree” zoals door de meiden geschreven) een belangrijke positie inneemt. Een van de pleegouders oppert nog dat samen koken ook iets zou kunnen zijn om een bijeenkomst te doen. In mijn hoofd draaien de radertjes hoe dat vorm te geven.
Geen mes meer over
Iedereen helpt mee om alle salades naar buiten te brengen en binnen word ik geholpen met het snijden van het stokbrood en het opwarmen van de satésaus. Een mooi moment om te praten. Dan is het toch echt tijd om te eten. Daar zit ik dan met een klein bordje op schoot. De grote borden waren eigenlijk voor de volwassenen en de kleine borden voor de kinderen, maar dat is niet helemaal gelukt. Bestek voor 25 mensen is ook vrij rap weg en ik probeer gedachteloos een vegaburger te eten met slechts een vork. Naast mij hoor ik een meisje zacht tegen haar pleegmoeder zeggen dat Miranda geen mes gebruikt. Er wordt wel degelijk op me gelet!
Afschakelen en terugblikken
We hebben ondertussen ook een hangplek op het erf. Of moet ik zeggen zitplek? Onze trampoline met een net erom heen is een plek waar graag gebruik van wordt gemaakt. De ene keer zitten er meiden te kletsen en de andere keer tel ik opeens vijf jongens. Een andere meid ligt languit op een handdoek in het gras de lucht te bestuderen. Bij het afscheid worden plannen gesmeed tussen kinderen om gezamenlijk af te spreken. Goed idee. Maar nu eerst vakantie voor ons. Ron en ik gaan twee weken weg. Iedereen weet er van. Onderling hoor je de gezinnen aanbieden dat wanneer ze vastlopen ze voor elkaar beschikbaar zijn. Hoe fijn is dat! Nu even helemaal afschakelen en de accu opladen. Daar waar we heen gaan is geen bereik voor de telefoon dus dat zal zeker gaan lukken. Kunnen Ron en ik eens goed gaan terugblikken op de afgelopen 8 maanden als actieve hubhome ouders.
