Wat een fantastische week. Waar zal ik beginnen? De start van de pilotconstellatie, het eerste hub home, is een feit. Nou snap ik trouwens waarom ze deze week de ”lanceringsweek” noemen; het voelde ook echt als een lancering. Aftellen naar de start. De spanning loopt langzaam op. Steeds vaker telefoontjes met de vraag of ik nog ‘even’ tijd had om wat af te stemmen. En dan is het zo ver!
Oplaaiende stress
Vooraf is in de projectgroep deze week diverse keren doorgenomen, maar toen klonk het slechts als een aaneengeregen agenda van activiteiten en feestelijkheden. Daarbij wilden we allemaal dat het niet te formeel zou zijn, wel doorspekt met de funfactor. Nu ik op deze druilerige zondag terugkijk op de week merk ik hoe super intens het was. Ik zal proberen wat beelden te schetsen. Om te beginnen was er oplaaiende stress dat corona misschien toch nog dwars zou gaan zitten - uiteindelijk is dat gelukkig met een sisser afgelopen. Iedereen was extra voorzichtig bij een hoestende en proestende omgeving. Buienradar maakte overuren op ieders telefoon, want de voorspellingen waren niet bijster goed. Het zou met bakken uit de hemel komen. Hoe moest dat met het vlag hijsmoment? Zo fijn dat op de momenten dat er buitenactiviteiten waren, het meestal droog of bijna droog was. Kinderen maakt het trouwens niet uit of het regent of niet, die gaan - als er wat te beleven valt - gewoon naar buiten.
Gepassioneerd
Op de dag van de lancering waren er twee bijeenkomsten. We startten in de ochtend voor een groep pleegzorgmedewerkers van Horizon en professionals van onder andere jeugdbescherming met een presentatie van de afgevaardigde uit Amerika, Hayley Bridwell in de Fonteinkerk in Rotterdam. Gepassioneerd nam zij de aanwezigen mee in het gedachtegoed van Mockingbird. Carla Beerlink, manager bij Horizon PLeegzorg gaf een mooie inkijk in de afgelopen jaren en een doorkijk naar de toekomst. Ik begreep meteen hoe hard er door Horizon achter de schermen is (en nog steeds wordt) gewerkt om Nederland klaar te stomen voor een Mockingbirdpilot. Roza Freriks van Stichting OP (Ondersteuning Pleeggezin) en Esther van der Steeg (Horizon) maakten het verhaal compleet met hun heldere bijdragen.
Niet te formeel
De middag was één groot feest. Op het gemeentehuis van Waddinxveen. Complimenten voor Myrthe die het allemaal heeft voorbereid. Het was precies goed. Niet te formeel, maar er moet toch echt wel een convenant getekend worden door belangrijke afgevaardigden van gemeente Gouda, iHUB en stichting OP. En ook de wethouder van Waddinxveen gaf haar visie in een mooie toespraak. Niet te informeel, dat lukte door de prettige presentatie van Marit van Bohemen (zeer goed voorbereid en heerlijk enthousiast). Wat ik niet onvermeld wil laten is dat ik zo trots ben op ‘onze Maartje’ (voormalig pleegdochter, red.), die door Marit werd geïnterviewd. Maartje was best zenuwachtig, maar daar heeft niemand wat van gemerkt. Met humor, spontaan en zelfverzekerd beantwoordde ze iedere vraag.
Makkelijk contact
En toen was het eindelijk vrijdag – niet voor de buitenwereld, wel voor mij de meest spannende dag. De ochtend startte met een klein team bij ons thuis voor een laatste training van Hayley Bridwell. Er volgen daaruit mooie discussies aan tafel. Onze Maartje was er de hele tijd bij. Zij wilde de lancering graag helemaal meemaken. Ze heeft genoten van alle bijeenkomsten en meteen ook veel opgestoken over het concept Mockingbird. Na de lunch begonnen we de voorbereidingen voor de allereerste ontmoeting bij ons thuis met alle pleeggezinnen. Ron en ik hadden een lijst gemaakt met wat er moest gebeuren. Boxen met speelgoed tevoorschijn halen, spelletjes klaarzetten, voetbal opzoeken. Schalen met lekkers klaarzetten. Extra stoelen neerzetten. Wat leuk dat Maaike en Serana de ballonnen uit het gemeentehuis meegenomen hadden, want dat maakte het nu extra feestelijk. Vanaf half drie stroomde de eerste binnen, rond kwart voor vier waren we compleet. Een huis vol! Koffie, thee, wat fris voor de kinderen en opeens realiseerde ik me dat iedereen lekker aan de klets was. De kinderen zaten bij elkaar aan een grote tafel en maakten vrij makkelijk contact. Een van de kinderen grapte dat de volwassenen zelfs meer lawaai maakten dan de kinderen. Volgens mij klopte dat wel.
Iets nieuws
Alle pleeggezinnen werden door Hayley toegesproken. Ze realiseren zich dat ze onderdeel uitmaken van iets nieuws. Als bewijs van “commitment" hebben we allemaal (ook de kinderen!) onze naam op een Mockingbirdvlag gezet en die buiten gehesen. Hoe leuk om Ron omringd te zien door kinderen van 6 tot 18 die toezien en helpen om deze vlag in de mast te krijgen. Daarna lekker met elkaar eten en rond zeven uur ging iedereen weer huiswaarts.
Eén jongen klikte - ondanks het leeftijdverschil - zichtbaar met onze Joost (18). Vol ongeloof keek deze jongen me aan toen hij hoorde dat Joost al vanaf zijn zevende bij ons komt. Toen ik bij het afscheid nemen hoorde dat kinderen vroegen wanneer ze weer mochten komen, wist ik dat het gedachtegoed van Mockingbird werkt.
Onze Joost (18) en Maartje (16) zijn zeker van de partij de volgende keer. Op naar de volgende bijeenkomst in december!
