Gerard van Gemert is kinderboekenschrijver en pleegvader.
Iedere maand deelt hij zijn belevenissen in de wereld van pleegzorg en over het opvoeden van een pleegkind.
Volwassenen kunnen heel veel leren van kinderen. We denken vaak dat het andersom is, dat wij degenen zijn die de kinderen moeten opvoeden en dat ze ons als voorbeeld moeten zien, maar eigenlijk moeten we ook veel meer onze kinderen kijken.
Tussen Kerst en Oud & Nieuw waren we in Kenia. Deels om vakantie te vieren maar ook om te werken voor onze stichting Circle4life. Dat laatste bestond uit het bezoeken van de kansarme gezinnen die we daar ondersteunen, in de rurale werkgebieden op zo’n tachtig kilometer van Naïrobi.
Binkie was met ons mee. We hadden hem, zo goed en zo kwaad als dat gaat, zoveel mogelijk voorbereid op wat er zou gaan gebeuren. Maar ik wist uit ervaring dat dat onmogelijk was. Foto’s en filmpjes die we daar maken geven namelijk geen volledig beeld van de omstandigheden waarin de families die wij helpen in werkelijkheid leven. Om het echt te ervaren moet je met je voeten in het rode Afrikaanse zand staan en het met je eigen ogen aanschouwen. Pas dan komt het echt bij je binnen. En eerlijk is eerlijk: vooraf maakte ik me wel een beetje zorgen of dat niet teveel voor Binkie zou zijn.
Speelgoed
Maar niets bleek minder waar. We hadden knuffels bij ons die Binkie aan de kinderen daar mocht uitdelen en hij had autootjes meegenomen die bestemd waren voor jongetjes van zijn leeftijd. Dat zijn kinderen die niets, maar dan ook helemaal niets bezitten. Een speelgoedautootje hebben ze nog nooit gezien, laat staan dat ze ermee gespeeld hebben.
In een gezin waar een alleenstaande oma voor haar zes kleinkinderen zorgt, is Maxi een van die jongetjes. In het extreem kleine en bloedhete hutje waar je amper kan bewegen, deelden we eerst kleding uit wat we van bekenden hadden gekregen. Daarna gaf Binkie de gele monstertruck aan Maxi. Het andere autootje, dat bestemd was voor een ander jongetje die we later zouden bezoeken, hield hij nog even stevig vast. Ellen had nog wat andere dingen te bespreken met de oma, waardoor het bezoek iets uitliep. Binkie en Maxi vluchtten naar buiten. Ik liep er even later achteraan.
Broederlijk met elkaar
In het rode zand voor de deur zaten ze samen te spelen. Twee jongetjes met twee totaal verschillende achtergronden en ook twee totaal verschillende toekomsten. Ze praatten met elkaar. Ze verstonden elkaar waarschijnlijk niet, maar ze begrepen elkaar wel. Huidskleur, taal en achtergrond waren totaal niet belangrijk. Met autootjes in het zand rijden, was het allerbelangrijkste op dat moment. Daar genoten ze van en dat moment deelden ze broederlijk met elkaar.
Ik zou willen dat alle mensen die iets van iemand anders vinden, uitsluitend vanwege uiterlijk, huidskleur, geloof of achtergrond en dat openlijk op soms verschrikkelijke manieren uiten via alle beschikbare media, naast mij in de deuropening van dat hutje hadden gestaan. En dat ze dat moment met mij hadden meebeleefd en daar een voorbeeld aan zouden nemen. Wat zou de wereld er dan anders uitzien.
