Crisispleegzorg doet wel wat met je. Is het altijd makkelijk? Nee! En dat komt niet omdat het zorgen voor een kind zo lastig is. Dat gaat prima. Binnen een paar dagen voelde het alsof dat kleine ventje, dat nog geen zes maanden oud was toen hij bij ons kwam, al weken bij ons woonde. En na een paar weken hielden we net zoveel van hem als van onze eigen kinderen. Daar ligt het probleem niet. Het heeft met andere factoren te maken.
Niet zelf voor gekozen
Ten eerste zijn daar de omstandigheden waaronder dat kleine mannetje bij ons geplaatst is. Hij heeft daar niet voor gekozen en is vervolgens volledig afhankelijk van wat anderen voor hem beslissen. Dat het in het leven niet altijd gaat zoals de meeste mensen voor ogen hebben, snap ik. Maar desondanks vind ik het wel hartverscheurend dat hij zeer waarschijnlijk nooit zal opgroeien bij zijn natuurlijke ouders.
De toekomst van een pleegkind
Punt twee is: hoe ziet zijn toekomst eruit? Aangezien wij rond de zestig jaar oud zijn, kan hij, volgens de regels, niet bij ons blijven. En dus moet hij verder. Dat wordt opnieuw hechten, opnieuw wennen aan de omstandigheden, aan het huis, aan de gewoontes van zo’n gezin etc. En wat als dat niet klikt en hij weer verder moet? Wat doet dat allemaal met hem en hoe komt hij daaruit?
Lastige tijden
In deze tijd is het ook nog maar de vraag of er überhaupt wel een gezin is waar hij terecht kan. Door de pandemie waar we middenin zitten, groeien de probleemgevallen en leven meer kinderen in een onveilige situatie dan de jaren ervoor. Het dossier van ons jochie wordt pas over een paar maanden behandeld. Want hij heeft geen prioriteit, omdat hij veilig zit. Hij wel, maar ik denk aan al die kinderen waarbij dat niet het geval is. Aan de hele kleintjes die nog niet beseffen wat er met hen gebeurt, maar daar wel hun hele leven last van zullen houden. De iets ouderen die het bewust meemaken, waar toestanden in hun hoofd geplant worden en daar wortel schieten, maar die er tegelijkertijd helemaal niets van snappen. En dan de grote groep kinderen die zorgeloos buiten horen te spelen, maar waarbij nu al een donkere wolk in hun hoofd zit die al het plezier overschaduwt vanwege de thuissituatie.
‘Zouden jullie er eens over na willen denken of jullie voor hem willen blijven zorgen?’ vroeg onze pleegzorgwerkster ineens. ‘Hij doet het hier namelijk zo goed.’ We keken elkaar aan en wisten allebei het antwoord al, ook al zeiden we dat we daar nog even over na wilden denken.
Gerard
Horizon Pleegzorg kijkt altijd naar wat een kind nodig heeft, een kind langdurig laten verblijven bij een gezin van deze leeftijd kan alleen als deze plaatsing het beste is voor (de hechting van) een kind. Daarnaast moet er een concreet plan zijn waar een kind heen kan als het onverhoopt in de toekomst niet meer haalbaar zou zijn.
