Hiep, hiep, hoera! Er staat weer een extra kaarsje op haar verjaardagstaart: feest! Wat groeit ze toch snel groot, onze kleine meid. Twee dagen vol visite, veel cadeautjes, lekkere taart en zakjes chips. Aan het einde van deze feestelijke dagen zak ik uitgeput neer op de bank. Ik scrol door alle leuke foto’s en filmpjes die van deze dagen zijn gemaakt. Wat een leuke herinneringen zijn dit toch, de blijdschap straalt overal vanaf. Ik selecteer de leukste uit de verzameling en typ in mijn scherm de naam van haar mama.
Bericht voor mama
Faja ligt boven lekker in haar bedje te slapen en heeft geen weet van een mama ver weg die ongetwijfeld heeft terug gedacht aan een aantal jaar geleden. Toen ze dit prachtige meisje ter wereld bracht en de rechter besloot haar in ons gezin te plaatsen. Het schrijnende van deze situatie schuurt altijd een beetje extra op speciale dagen zoals deze. En daarom typ ik een gezellig verhaaltje over hoe vol vrolijkheid haar verjaardag is gevierd. Zodat haar mama altijd zal weten hoe belangrijk ze voor ons is, belangrijk voor onze familie en vrienden, belangrijk genoeg om allemaal op haar feestje te komen. Als ik het heb gestuurd, zie ik dat moeder een nieuwe status heeft gepost: een collage van een aantal plaatjes. Faja bij mama Famke net na de bevalling en Faja bij mama Josje op schoot staan naast elkaar. Vertederend zoom ik in.
Faja’s mama komt gelijk online en is blij met alle plaatjes en filmpjes. Waar ik nog zit met de knoop in mijn maag van ‘aahh dit moet toch verscheurd voor haar voelen’, stuurt zij juist terug hoe leuk ze het vindt dat we deze verjaardag zo groots gevierd hebben. Ook bedankt ze ons voor alle goede zorgen in de afgelopen jaren. Ik ben er stil van. We sturen wat berichtjes heen en weer en ik voel me warm vanbinnen. Wat is dit een dappere moeder, die de afstand weet te overbruggen en het heel belangrijk vindt dat Faja gelukkig is, ook als dat niet in haar nabijheid kan zijn.
Bezoek met mama
Een week later vieren we nog een feestje tijdens het bezoekmoment. Slingers, ballonnen, cadeautjes en taart: aan alles is gedacht. Als haar mama haar een cadeautje geeft, rent ze naar mij toe en zegt “mama, kijk”! Dit is een moment waarop ik even onder de vloer wil kruipen. Ik voel me zó verscheurd! Ook al is het voor Faja niet meer dan normaal dat ik haar mama ben, dat uitroepen en met een onuitgepakt cadeau van haar mama naar mij rennen, is meer dan ik kan verdragen. Samen gaan we weer terug naar mama Famke en terwijl ik een filmpje maak, scheurt ze het op de schoot van haar moeder open. Bij de cadeautjes die volgen, gebeurt hetzelfde en telkens pak ik haar hand en breng ik haar weer terug naar haar mama. En met een glunderend gezichtje wordt al het papier van de pakjes gescheurd en is ze fier met haar cadeautjes.
Daarna is het tijd voor de taart en terwijl ik er foto’s van maak, blaast ze samen met haar moeder al haar kaarsjes uit. Haar stoel zet ik tussen haar beide mama’s in. We kijken elkaar aan, Famke en ik en kijken dan naar Faja. Elk op onze eigen manier is ons hart vervuld van trots om dit vrolijke kind. En ik besef dat er maar 1 cadeau is wat écht waarde voor Faja heeft: dat haar mama gewoon haar mama mag zijn. Dat mama Famke net zo goed aanwezig mag zijn in haar leven als deze mama. Dat we de afstanden tussen ons drie juist overbruggen door ons elk onze eigen plaats te gunnen. Dat Faja niet hoeft te kiezen wie haar mama is, maar dat er een leven is met mama Josje en dat er momenten zijn met mama Famke erbij. Dat ze evengoed mag spelen met mama Famke als met mij en dat ze net zoveel mag lachen naar mama Famke als naar mij. En als ze haar handen naar mij uitstrekt en om mama roept, dan neem ik haar bij de hand en ga weer naar mama Famke toe.
Een brug van moeder tot moeder in de pleegzorg
Op de veel gestelde vraag of ik het niet lastig vind dat ze haar moeder ook ziet, antwoord ik altijd vol overtuiging dat ik dát nu juist het mooie en waardevolle aan pleegzorg vind. Ik wíl Faja niet eens voor mezelf opeisen als dat al zou kunnen. Faja zal te weten gaan komen uit welke buik ze geboren is en zal willen weten van wie ze afstamt. Dat kan ik nooit ongedaan maken en dat wil ik niet eens. Daarom aan ons de taak om een brug te slaan van moeder tot moeder. Faja mág loyaal zijn aan ons allebei. Wie haar echte mama is, is een vraag die voor mij niet te beantwoorden valt. Ja, mama Famke is haar mama, voor mama Josje voelt ze als een eigen dochter. Gedeelde liefde voelt juist als een geschenk, een toegift.
Daarom wordt er nog een laatste foto van dit verjaardagsfeest gemaakt en dat is die met de cadeautjes van haar mama. Zodat als ze later terug kijkt, ze zal zien dat beide mama’s tijd en energie hebben gestopt in het verwennen van dit lieve meisje maar ook dat Faja zelf alle geschenken, zonder onderscheid, in dankbaarheid heeft aanvaard.
Josje
