Daar was hij ineens. ’s Ochtends wisten we nog van niets en ’s middags hadden we een klein ventje van ruim vijf maanden in huis. Hij was vrolijk, gezellig en moe. ’s Nachts sliep hij het klokje rond en hij viel in slaap in de box en in de wandelwagen. Hij was niet veel gewend, want bij het wandelen schrok hij voor van alles. Van elk voertuig dat voorbijreed en zelfs van iedere drempel waar we overheen reden.
Vooraf vroeg ik me af hoe dat zou gaan, zo’n kindje dat al ergens anders heeft gewoond. Natuurlijk, we hadden al drie jaar voor een meisje gezorgd, maar die hadden we vanaf de geboorte en dan voelt dat al heel snel als je eigen kind. Maar nu kregen we een jochie dat al vijf maanden bij zijn ouders had geleefd. Kan ik wel van zo’n ventje houden? Lukt het om een band met hem op te bouwen? Kan hij zich aan ons hechten?
Nou, dat wennen duurde precies een halfuur. En eerlijk is eerlijk, het mannetje maakte het ons ook wel heel makkelijk. Zijn vrolijke innemende glimlach toverde hij bij het minste of geringste op zijn gezicht. Hij at als een wolf, sliep als een beer en huilde nooit. Alleen als er echt iets mis was.
In de eerste weken hing de gedachte boven ons hoofd dat hij best snel weer weg kon zijn. Inmiddels weten we dat het nog wel even gaat duren. De Kinderbescherming heeft het erg druk met alle kinderen die door Covid-19 op een zijpad terecht zijn gekomen. Ons ventje zit veilig en heeft dus nu geen prioriteit. Daarbij komt dat de ouders weinig of geen interesse tonen en een weg terug uitgesloten lijkt.
Dat laatste maakt ons droevig als we naar dit vrolijke mannetje kijken. Hij verdient het, net als ieder ander kind, om in een warm liefdevol nest op te groeien. Aangezien wij, in verband met onze leeftijd, niet meer in aanmerking komen voor definitieve pleezorg, zal hij toch ooit weer verder moeten. Maar we hebben wel bij Horizon aangegeven dat hij bij ons blijft tot hij naar een plek gaat waar hij definitief kan blijven. En als dat pas over een paar jaar is, dan is dat maar zo. De fase van crisispleegzorg zijn we, nu we vijf maanden verder zijn, wel voorbij. Nu is het geduldig wachten tot er duidelijkheid is over de volgende stappen. En geduld hebben we zat, want we genieten iedere dag van hem.
En daarmee zijn de vragen of je je aan zo’n mannetje kan hechten ook meteen beantwoord.
