Gerard van Gemert is kinderboekenschrijver en pleegvader.
Iedere maand deelt hij zijn belevenissen in de wereld van pleegzorg en over het opvoeden van een pleegkind.
‘Waar begin je aan?’ vroeg een collega toen ik haar vertelde dat Ellen en ik voor een tweejarig jongetje zorgden en dan dat hij bij ons mag blijven. ‘Dan begin je weer van voor af aan. Zit je straks weer in een bloedheet zwembad te wachten tot de zwemles voor bij is. Moet je weer naar die ellendige tienminutengesprekken en sta je in de stromende regen met je voeten in de modder naar een stel kinderen te kijken die in een kluitje achter een bal aan rennen.’
‘Precies,’ antwoordde ik licht geïrriteerd. ‘Waarom stel je de vraag als je het antwoord al weet?’
Zij glimlachte. ‘Daar zou ik echt geen zin meer in hebben.’ Ze begeleidde de zin met een wegwerpgebaar.
‘Hoeft ook niet,’ antwoordde ik, waarop ze tevreden knikte omdat ik haar gelijk leek te geven. ‘Maar weet je,’ zei ik na een korte pauze. ‘Stel dat jij en Hans een auto-ongeluk krijgen en niet meer voor Kevin kunnen zorgen. En er is niemand waar hij naartoe kan omdat iedereen zegt dat ze daar geen zin hebben. Hoe zou je dat dan vinden?’ Ze viel stil.
Supergemene vraag natuurlijk. En ook niet helemaal fair. Maar door het zo dicht op haarzelf te projecteren, kon ze wel voelen waar wij het voor doen.
We doen het voor hem
In eerste instantie niet voor onszelf en ook niet voor de ouders van Binkie. We doen het voor hem. Zodat we een fundament kunnen leggen waar hij de rest van zijn leven op verder kan bouwen. Een stuk beton waar natuurlijk al een scheur inzit, waarvan we nu nog niet kunnen beoordelen hoe lang en diep die is. Dat zal de tijd leren. En als de schade onverhoopt zo groot is dat zijn bestaan daardoor gaat kraken, zullen we er ook weer zijn om het cement aan te dragen om dat te repareren. Want hij heeft niet om deze situatie gevraagd.
Geen oppas
Trouwens, in dat zwembad zitten wachten vond ik eigenlijk nooit vervelend. Boek of tijdschriftje mee en even een momentje voor jezelf. En met in de modder naar een voetbalwedstrijdje kijken, straf je mij ook niet. Oké, die tienminutengesprekken kunnen me gestolen worden en aangezien Binkie sinds een paar weken naar de Peuterstart gaat, realiseer ik me dat die dichterbij zijn dan gewenst. En ik ben bang dat tegen die tijd een verkoudheidje geen reden meer is om je af te melden.
Maar ik durf nu alvast te zeggen dat we voor die avond geen oppas kunnen krijgen en Ellen er helaas alleen naartoe moet.
