Tijdens onze zomervakantie viel onze pleegdochter, 6 jaar, terug in haar hechtingsstoornis. Boosheid, afwijzing, we konden niets goed doen. Er waren mooie momenten (kasteelbezoek, uit eten, naar het zwembad), toch waren we alle drie blij om weer thuis te zijn. Een dag na thuiskomst breng ik onze Prinses* naar bed. Terwijl ik haar instop begint ze ineens te vertellen:
‘Ik heb een leuk verhaal. Er was eens een Prinses. Ze woonde in een kasteel. Toen ze een keer naar huis liep, ging ineens de brug open. Maar, ze stond er nog op! Ze viel in het water. Ze kon nog niet zwemmen. Ze had ook haar bandjes thuisgelaten. Toen ze in het water lag kwamen er twee vissen. Die heten Peter en Louise. Die trokken haar ‘floep!’ zo uit het water. Op het land werden Louise en Peter mensen. Toen gingen we in één huis wonen. En de Prinses kreeg een vogel. Ik was heel blij.’
Pleegzorgen is soms zwaar, maar dit zijn de momenten waar je het voor doet.
-
Louise (39) is freelance tekstschrijver, fulltime pleegmoeder voor Prinses* en samenwonend met Peter. Houdt van Agapornissen en plaids, allergisch voor vergaderingen, wachtrijen en kou.
Vanwege privacy redenen zijn er fictieve namen gebruikt.
