Gerard van Gemert is kinderboekenschrijver en pleegvader.
Iedere maand deelt hij zijn belevenissen in de wereld van pleegzorg en over het opvoeden van een pleegkind.
Iedere maand lever ik trouw mijn stukje tekst in bij de online afdeling van Pleegzorg. Op die manier proberen we een beetje inzicht te geven in hoe het is om een pleegkind in huis te hebben. Maar eigenlijk is het bij ons niet heel veel anders dan tijdens het leven in een “normaal” gezin. Negentig procent van de tijd gaat het bij ons thuis zoals het overal gaat. Een normaal ritme met dagelijkse beslommeringen. Dat heeft met een aantal factoren te maken.
Ten eerste hebben de ouders van Binkie zelf bepaald dat ze niet voor hem kunnen zorgen. Dat is bewonderenswaardig. Dat klinkt vreemd, maar het getuigt wel van zelfkennis en liefde. Ook al lijkt het niet zo, maar ze zetten hiermee het belang van hun kind voorop. Ten tweede staan ze er voor honderd procent achter dat wij voor hen zorgen. Dat komt onder andere omdat wij voor hen geen concurrentie zijn. We doen dit niet omdat we zo graag een kind in huis willen. Binkie overkwam ons, hechtte bijzonder goed en door allerlei omstandigheden buiten onze invloedssfeer, blijft hij.
Geen strijd
Er is dus geen enkele strijd met de ouders. Sterker nog: elke belangrijke beslissing in het leven van Binkie overleggen we met hen en over alles wat we met of voor hem doen, informeren we hen. Als Binkies ouders hem willen zien, spreken we niet af in een gebouw van Horizon en er is ook geen begeleider die alles in goede banen leidt en in de gaten houdt. We gaan gewoon naar hen toe.
Reacties
Dat het ook anders kan, weet ik dondersgoed. Mijn maandelijkse blogs lokken namelijk reacties uit. Omdat ik als kinderboekenschrijver een website heb, kunnen mensen mij makkelijk vinden en bereiken. Een gescheiden vader, die zelf zijn kind niet meer mag zien, vond dat wij Binkie van zijn ouders hadden afgepakt. Hij legde haarfijn uit waarom hij dat vond. Hij leefde zelf in onmin met zijn ex, met de pleegouders en alle instanties die zich om zijn kind bekommerden. In zijn ogen was hem groot onrecht aangedaan. Ik kan het niet beoordelen omdat ik het verhaal alleen van zijn kant hoorde.
Een moeder is uit de ouderlijke macht gezet en haar kind groeit op in een pleeggezin. De vader had het kind misbruikt en zij wist van niets. Instanties twijfelden daaraan met alle gevolgen van dien. Haar e-mail was hartverscheurend.
Kinderdingen
Pleegkinderen hebben nergens om gevraagd. Ze willen niet met grote mensen problemen geconfronteerd worden. En al helemaal niet een speelbal zijn van instanties en (pleeg)ouders. Ze willen kind zijn en alleen boos worden over kinderdingen. In Binkies geval gaat dat om zaken als: auto’s die hij wil kopen, maar niet krijgt of: naar in de speeltuin fietsen willen terwijl het al bedtijd is. Ik gun elk pleegkind een leven zoals de zijne.
