Gerard van Gemert is kinderboekenschrijver en pleegvader.
Iedere maand deelt hij zijn belevenissen in de wereld van pleegzorg en over het opvoeden van een pleegkind.
Eens in de zoveel tijd spreken we af met de moeder van Binkie. Bij hen thuis is geen optie omdat papa er nog niet aan toe is om Binkie te zien. Dus waren de ontmoetingen tot nu toe in de buurt van hun huis in een speeltuintje. Maar dit keer had mama Sinterklaascadeaus en het weer liet het niet toe om buiten af te spreken. Dus besloten we om ergens een kop koffie te drinken. Mama werd er met de scooter door papa naartoe gebracht.
Papa zelf heeft een lastige periode achter de rug. Sinds Binkie bij ons is, nu ruim drie jaar, hebben ze elkaar niet meer gezien. Ook Ellen en ik hadden hem nog nooit ontmoet. We stonden nu buiten te wachten en zagen hen aan komen rijden. Mama stapte af en zag ons bij de ingang staan. Papa zwaaide met helm op naar ons en reed weer weg.
Fijne ontmoeting
De ontmoeting was een stuk fijner dan in het speeltuintje. Binkie zat tegenover mama en er ontstond een gesprek. Zij stelde vragen en hij vertelde. Over school en over zijn Sinterklaascadeaus. Dat hij heel graag een garage wilde van de Sint voor al zijn auto’s. Op een zondagochtend, nadat hij de avond ervoor zijn schoen had gezet, rende hij verwachtingsvol naar de mat. Hij pakte het kleine cadeautje dat erin zat, hield het voor zich en mompelde: ‘Nee, dat is geen garage.’ Des te groter was de blijdschap toen die op pakjesavond toch nog uitgepakt kon worden.
Mama is een bijzonder vriendelijke vrouw die haar leven steeds meer op de rit krijgt. En ze trekt papa daarin mee. Zonder teveel in te gaan op details praat ze daar open over met ons. Drie kwartier verder, na de koffie en de koekjes, maakten we weer aanstalten om weg te gaan. ‘Moeten we je even terugbrengen?’ vroeg Ellen. Mama schudde haar hoofd. ‘Ik word weer opgehaald.’ Ze keek op haar horloge. ‘Ik denk dat hij er alweer staat.’ Ellen en ik wisselden een blik. Zonder het hardop te zeggen, wisten we allebei wat de bedoeling was. Ellen liep met mama mee naar buiten en ik treuzelde met Binkie zijn jas aandoen en opruimen.
Glinstering
De drempel voor papa om ons en Binkie te ontmoeten wordt met de dag groter. Dit was een uitgelezen mogelijkheid om dat te doorbreken. Want voor Binkie is het belangrijk om naast mama ook papa af en toe te zien. Hij is drieënhalf en begint vragen te stellen. In zijn hoofd gaan de werkelijkheid en zijn fantasie anders namelijk steeds meer door elkaar lopen. Een paar minuten na Ellen en mama liepen Binkie en ik het restaurant uit richting papa. Het was een nieuwe kennismaking. Kort, maar lang genoeg voor Binkie om het zaadje in zijn hoofd te planten dat hij niet alleen een mama heeft.
Papa zelf werd er een beetje door overvallen. Maar dat moest gewoon even. Het zijn de donkere dagen voor Kerst, maar ik weet zeker dat ik een glinstering in de ogen van papa zag toen Binkie en hij elkaars hand vasthielden.
