Gerard van Gemert is kinderboekenschrijver en pleegvader.
Iedere maand deelt hij zijn belevenissen in de wereld van pleegzorg en over het opvoeden van een pleegkind.
Een dezer dagen start Pleegzorg een campagne waarmee het iets oudere mensen ertoe wil verleiden om zich te verdiepen in Pleegzorg. Toevallig schreef ik een paar weken terug over de voordelen om als ouder stel een pleegkind in huis te hebben. ‘En daar gaan we jouw blog voor gebruiken, als je dat goed vindt,’ zei een van marketingmedewerkster door de telefoon. ‘Prima hoor,’ zei ik. Ondertussen vroeg ik me af wat zo’n campagne nou echt succesvol zou kunnen maken en ik dacht meteen aan Ellen, want zij is ervaringsdeskundige. Zij heeft jarenlang campagne gevoerd omdat ik, eerlijk is eerlijk, nooit echt stond te springen om eraan te beginnen.
Zaadje geplant
Eerst dropte ze de bom. ‘Nee joh,’ zei ik meteen. ‘We hebben ons hele leven al “gezorgd”, laten we nu maar even van elkaar genieten.’ Ellen knikte en ik weet nog dat ik dacht: Zozo, dat ging makkelijk. Maar ze wist dat ze het zaadje had geplant. Af en toe gaf ze het water door er een keer een opmerking over te maken of door een artikel voor te lezen over Pleegzorg. Langzaam ontkiemde het zaadje en ontstond er iets. Maar nog steeds veel te weinig om er ja tegen te zeggen.
Het is natuurlijk ook nogal wat, Pleegouderschap. Je krijgt de verantwoordelijkheid voor het kind van een ander. Je moet dan wel honderd procent achter zo’n beslissing staan. Dacht ik. En toen kregen we, door omstandigheden vanuit ons netwerk, Poppie in huis. We hadden geen tijd om er goed over na te denken. Of beter gezegd: ik had er geen tijd voor. Ellen had haar keus al maanden geleden gemaakt voor het geval deze situatie zich voor zou doen. En zo rolden we er in.
'Ai luf joe'
Nadat we Poppie na drie jaar naar huis hadden gebracht, klopte Pleegzorg weer aan vanwege het tekort aan Pleegouders en ik twijfelde opnieuw. ‘Poppie was leuk,’ zei ik. ‘Maar je weet niet wat voor kind je nu krijgt.’ Dat vond Ellen ook. ‘Anders beginnen we met crisispleegzorg waarbij het Pleegkind na korte tijd naar een definitief Pleeggezin gaat,’ zei ze. ‘Als het je na één keer niet bevalt, stoppen we ermee.’
En dus kwam Binkie. En nu, bijna drie jaar later, zou ik me niet meer voor kunnen stellen dat hij niet meer bij ons is. Ik verheug me erop om hem te zien opgroeien met alle uitdagingen die daarbij horen. Want bij dit soort ingrijpende beslissingen, moet je niet kijken wat je erdoor gaat missen. Nee, dan moet je kijken naar wat je krijgt wat je anders niet zou hebben. Zoals bijvoorbeeld die twee armpjes die na een zonnige dag spontaan om je heen geslagen worden met de woorden: ‘Dit was een mooie dag, opa. Ai luf joe.’
