Brustina (43) is sinds 2015 pleegouder. Ze woont samen met haar man Johan en hun zoon Siem (10). Maandelijks schrijft ze over haar belevenissen als pleegouder.
Op blote voeten kwam ze bij ons binnen, pleegdochter Vivienne. In alle chaos van de uithuisplaatsing waren al haar eigen spullen thuis achtergebleven.
Tijdens Sinterklaasavond kreeg ze nieuwe sloffen. Wij lopen hier in huis allemaal met sloffen in de winter. Vivienne had nog geen sloffen, maar we hoorden haar er niet over. Wat is ze er blij mee! Ineens begint ze te praten over dat ze thuis ook sloffen had, maar dat ze die weg moest doen omdat papa ze niet mooi vond. Ik kijk verbaasd op. Ze wil weten waarom ze ze weg moest doen, maar zegt zelf eigenlijk meteen al dat ze waarschijnlijk het antwoord nooit zal horen.
We praten met elkaar door over waarom ouders soms beslissingen maken die wij niet begrijpen. Ook ouders hebben hun rugzak, soms zelfs een hutkoffer, met al hun bagage uit het verleden. En als daar niet over gesproken wordt, blijven ze die bagage als een last met zich meezeulen. En dan kan bijvoorbeeld een paar sloffen iets triggeren wat in die rugzak zit opgeslagen. Ik leg uit: “Misschien waren die sloffen wel zo’n trigger, en liep jij vervolgens met koude voeten rond. En zolang er niet gesproken wordt, zal het antwoord altijd in de rugzak blijven.”
Wij horen haar sloffen door de kamer schuiven en genieten met haar mee van de warmte die ze in haar tenen begint te voelen. Stukje bij beetje mogen wij haar verwarmen en omarmen.
