Brustina (42) is sinds 2015 pleegouder. Ze woont samen met haar man Johan en hun zoon Siem (9). Maandelijks schrijft ze over haar belevenissen als pleegouder.
Het is maandagmiddag. Aan het eind van de middag staat een afspraak bij de kapper gepland. Voor mijzelf. Alleen. Wassen, knippen en drogen. Omdat, zo heb ik tegen mezelf gezegd, ik het zo verdiend heb. De lange lokken gaan eraf, even wat frisheid.
Terwijl ik geknipt wordt, gaat Vivienne naar turnen. Zo hebben we allebei iets leuks. Als de haren eraf zijn, besluit ik spontaan om even bij turnen te gaan kijken en Vivienne meteen mee terug te nemen. Helemaal blij met mezelf en mijn nieuwe kapsel stap ik de gymzaal binnen. De vaders en moeders langs de kant kletsen wat, complimenten over het nieuwe kapsel worden geuit en Vivienne doet net alsof ze me niet ziet. Prima, ik weet als pleegouder hoe het werkt. Gym maar lekker door hoor, ik klets wel.
De les is afgelopen en in de kleedkamer kijkt ze me aan. Terwijl de kleedkamer vol zit met ouders en kinderen, klinkt het luidkeels: ‘Mam…je kapsel…echt zó niet mooi. En die make-up erbij, echt afschuwelijk! Je ziet er niet uit!’
Zo, het kan maar gezegd zijn. En dan nu het vervolg, want hoe ga je hier op reageren? Een aantal moeders schieten in de lach en ik lach terug. Gelukkig heb ik mijn boek over hechting bijna uit, waarin dit soort situaties bijna letterlijk staan beschreven.
‘Weet je Vivienne, ik vind het niet erg dat je dat zegt. En ik blijf gewoon van je houden. Weet je wat, jij hebt een diploma verdiend voor complimenten maken!’ Ze rolt met haar ogen, want dat diploma-verhaal heeft ze inmiddels vaker gehoord. Ze kleedt zich aan, en vrolijk vertrekken we naar huis. Ik vind het echt een verademing om niet meer boos te worden, om te kunnen bedenken dat haar monster aan het woord is en niet het meisje zelf. Ik ben trots op mijn nieuwe kapsel en mijn nieuw ontdekte manier van reageren.
