Brustina (42) is sinds 2015 pleegouder. Ze woont samen met haar man Johan en hun zoon Siem (9). Maandelijks schrijft ze over haar belevenissen als pleegouder.
Ik heb het gedaan. Alles waar ik niet voor sta. Het voelde alsof ik even niet anders kon. Het gebeurde. En toen ik eindelijk m’n mond hield, besefte ik wat ik had gedaan.
Een dinsdagmorgen in de herfstvakantie. Spontaan besluit ik om voor het ontbijt een eitje te bakken en de broodjes voor de kinderen klaar te maken. Ik voelde me goed, had zin in de dag en wilde iets liefs doen. Toen iedereen een bordje had en we aan tafel zaten, klonk er ineens gegrom naast me en zag ik een gezicht dat op onweer stond. Ze ging van 0 naar 100 in 2 seconden. Wat bleek? Er zat een randje in de tafel, waardoor haar bordje wiebelde. That’s it, niets meer en niets minder. En ik werd boos. Hier een paar van de zinnen die eruit kwamen:
- Hoe haal je het in je hoofd om je hier druk om te maken.
- Kun je niet 1 keer dankbaar zijn?
- Waar maak je je druk om?
- Ik heb lief een eitje voor je gebakken en is dit dan je reactie?
- Doe eens normaal joh!
- En toen kwam de preek: De hongerige kindjes in Afrika interesseren het geen hol of hun bordje wiebelt, ze zijn blij met ieder hapje wat ze krijgen.
Uitgeput van mijn preek, blafte ik erachteraan: “Ik draai me nu om, want ik ga niet tegen jouw chagrijnige gezicht aankijken. Jij gaat mijn maaltijd niet verpesten.”
En terwijl ik me omdraaide, schaamde ik me. Wat heb ik gedaan! Hoeveel schade heb ik nu weer aangericht? Waarom lukte het me niet om rustig, begripvol en met een kalm brein te reageren? Tegelijkertijd lukte het ook nog niet om sorry te zeggen. Er werd gegeten en na het eten ging ze zelf naar haar kamer. Ik ruimde op en bedacht dat er ook nog iets anders opgeruimd moest worden. Mijn verwachtingen van haar. Ik had deze ochtend hele hoge verwachtingen. Ik verwachtte een stralend kind wat dolblij was met een gebakken eitje en het vakantiegevoel. En dat was veel te hoog gegrepen. En natuurlijk weet ik dat, maar ik kon het even niet. En natuurlijk was ze blij met haar eitje, maar ook zij kon het even niet. Er zat ons allebei iets in de weg.
Waarom ik dit deel? Omdat ik het uit de wereld wil hebben dat pleegouders altijd van die fantastische, pedagogische mensen zijn. Natuurlijk ben ik dat ook en heb ik een groot hart en is het bijzonder wat ik doe. Daarnaast ben ik ook heel gewoon. Ik ben ook weleens hormonig en humeurig, ik maak ook fouten. En nu komt het mooiste stuk; na een fout, mag je het weer goedmaken met jezelf en samen. Dat is ook een kunst, en heeft soms even tijd nodig. Maar het is gelukt! Toen ze weer beneden kwam, heb ik haar gezegd dat ik spijt had van mijn boze reactie. We hebben gepraat over wat er met mij gebeurde en de opties besproken hoe ze de volgende keer kan aangeven dat haar bordje wiebelt, zodat we samen naar een oplossing kunnen zoeken. Met een knuffel en een kus was het uitgesproken en vroeg ze of ze me ergens mee mocht helpen. Samen hebben we wat vaat gedaan en hadden we het gezellig.
One hour later: Verwachtingen bijgesteld, tijd genomen voor mijn gevoel en dat van haar, fouten gemaakt en goedgemaakt, en klaar voor de rest van de dag!
Mijn vorige blog sloot ik af met: Pleegkind zijn is topsport.
Nu sluit ik af met: Je zal de trainer zijn…
