Inge is samen met haar man en drie opgroeiende kinderen sinds een aantal weken crisispleegouder van de vier weken oude Kelvin. Het is het allereerste pleegkind voor het gezin en dit brengt gezonde spanning mee.
Het begin was lastig
“Er is nu weer een beetje rust en gewenning in het gezin. De eerste dagen twijfelde ik ineens aan alles, gewoon door de spanning Ik voelde de enorme verantwoordelijkheid voor dit kind en dat greep me ook wel aan. “Mensen in onze omgeving wilden behulpzaam zijn met allerlei spullen en bezoekjes, maar dat werd ons gewoon teveel” Het is fijn om met ons gezin weer een beetje in het ritme te komen. Onze dochters wandelen graag met Kelvin en onze zoon weet inmiddels goed hoe het flesje de optimale temperatuur heeft. We weten niet hoe lang Kelvin bij ons blijft, maar deze periode zullen we hem koesteren en knuffelen, want daar groeit hij van.
Moeilijk te bevatten
Ik besefte ook voortdurend dat Kelvin zijn ouders ontzettend verdrietig waren dat hij niet bij hen in een wiegje lag en niet door hen werd gevoed en vastgehouden. Je weet dat dit zo moet, maar het hoort niet! Ik was veel met hun verdriet en verlies bezig en ik besefte me zo goed dat ik zorg voor het kind waar zij zoveel van houden. Kelvin zijn ouders hebben hem tijdens verschillende bezoekmomenten gezien en vooral zijn moeder heeft met hem geknuffeld. Het was mooi om te zien dat Kelvin bijna letterlijk in haar nek verdween. Alsof hij voelde dat hij bij haar hoorde.
Moeder gaf ook een zacht wit knuffelschaapje mee, dit staat vlak bij zijn hoofdje in de wieg. En iedere avond geeft het schaapje een kusje van moeder”.
Inge heeft een vriendin die al langer pleegouder is. “Het is fijn om met haar te praten over belevingen en gevoelens. Zij heeft vaak aan een half woord genoeg. Ik ben dan vooral op zoek naar bevestiging en vraag regelmatig aan haar. Ik voel me zo, had jij dat ook?”
