Zag ik het goed... ontroering?
Zo’n moment dat alles samenkomt. Een heerlijke zomer waar we twee leuke meiden (tijdelijk) hebben opgevangen. De wetenschap dat we in november mogen gaan starten als het eerste hub home in Nederland. En volgende week de eerste kennismaking met geïnteresseerde “satelliet” pleeggezinnen. Avontuur, trots, spanning, beetje onzekerheid en vooral veel zin - dat voel ik. De officiële Mockingbird training die we in Seattle gevolgd hebben, zit nog vers in het geheugen. Zou Nederland net zo zitten te wachten op Mockingbird zoals Amerika, Australië, Canada, Engeland en Japan? Ik hoop het zo!
Laatst probeerde ik voorzichtig aan een pleegvader uit te leggen waar een hub home voor staat. Een veilige neutrale plek waar je altijd, ook buiten kantooruren, terecht kunt. Een klein netwerk van pleeggezinnen die elkaar bij de hub home ontmoeten en elkaar kunnen ondersteunen. Een plek waar je pleegkind spontaan kan logeren en niet alleen als de pleegouder of het pleegkind wat extra rust nodig heeft. Ook gewoon voor de gezelligheid. Het waren maar een paar minuten dat ik hem vertelde over Mockingbird. Hij reageerde enthousiast en – zag ik het goed? – hij leek zelfs een beetje ontroerd. ‘Wat een prachtig initiatief’, zei hij. ‘Dit is echt waar wij als pleeggezin behoefte aan hebben.’