Op naar een gezellig samenzijn: Ervaringen bij de hub home

Het is een mooie zonnige zondag en ik kijk al uit naar de middag. Er staat weer een bijeenkomst gepland met de Mockingbird-pleeggezinnen. De weersvoorspelling is gunstig, dus ik besluit om op de fiets te gaan. Aangezien ik op de route erheen langs een van de gezinnen fiets, stuur ik hen een appje en vraag of ze zin hebben om samen te fietsen. Die afspraak wordt al snel met nog een appje beklonken. Als ik aankom, staan ze al met de fiets gereed. Pleegvader en pleegdochter fietsen voorop. Al snel merk ik dat zij heel hard kan fietsen en er dus veel zin in heeft. Ik fiets mijn eigen tempo en klets onderweg met pleegmoeder.

Bij aankomst bij het huis van de hub home ouders komen er twee pleegkinderen op ons afgelopen. Het meisje met wie ik meegefietst ben, vraagt: “Heee…waren jullie er al?” “Ja”, zeggen de twee, “wij hebben hier gelogeerd, ook met de rest”, en ze noemen alle namen van de kinderen in hun gezin. “Zo dat is gezellig!”, antwoordt ze. En ik zie haar denken; ze weet hoe leuk het is om bij de hub home te logeren.

Lekkere koeken

Vervolgens lopen we met elkaar naar de tuin waar de andere kinderen zijn. De hub home ouders begroeten ons met warme knuffels en vervolgens arriveren achter elkaar ook de andere gezinnen en kinderen. Iedereen geeft elkaar eenzelfde welkom. Op tafel staan lekkere koeken en door de logees zelfbereide cake. We besluiten dat dit weer de eerste bijeenkomst buiten wordt. Kinderen zoeken elkaar op, de pleegouders gaan zitten en drinken wat. Het is een hechte groep, dat is goed zichtbaar. Tijdens het bijkletsen met de ouders komt er af en toe een kind een koek of plakje cake halen.

Ben je er weer?

Bij de begroeting aan het begin zei een van de kinderen: “Noor, ben je er weer!” zodra ik de tuin instapte. “Je was donderdag nog bij ons.” Het klopt, ik was bij hen voor een huisbezoek. Ander pleegkind: “Noor, kom je ook weer gauw bij mij op bezoek?” Hier word ik als pleegzorgbegeleider dus blij van. Dat een huisbezoek, wat onderdeel is van mijn dagelijks werk, niet meer zo belastend en vervelend wordt ervaren, kinderen makkelijker in contact komen, daardoor vertellen hoe het met ze gaat en wat voor belangrijks er bij ze speelt.

Doen waar je zin in hebt

De hub home ouders hebben contact gelegd met een boer even verderop. We mogen met een groep langskomen om de jonge dieren te bewonderen en wat lekkers te scoren in het landwinkeltje.

De meeste kinderen gaan mee, er zijn zelfs een paar pubers die graag meegaan om de kleintjes te begeleiden en daarvan zichtbaar genieten. Kijk, weer dat groepsgevoel! Een paar anderen blijven liever op de trampoline en hebben geen zin in een kinderboerderij of “om onder de modder te komen”, zoals zij het zelf noemen. Dat is goed. Iedereen doet waar hij zin in heeft.

Momentje van rust

Een aantal pleegouders besluit om in de zon te blijven zitten. Twee kinderen uit een gezin gaan mee naar de kinderboerderij. De pleegmoeder van deze kinderen krijgt het aanbod van een andere pleegmoeder, dat zij bij het hub home kan blijven en dat zij de kinderen naar de boerderij begeleidt. Dit is een voorbeeld van hoe men elkaar helpt en ondersteunt, het ontstaat niet alleen bij een hulpvraag maar dus ook spontaan. Zo kan een bijeenkomst voor jou als pleegouder dus ook ineens een momentje van rust creëren.

Muziek als verbinding

Na een tijdje gepraat te hebben met de pleeggezinnen ga ik naar de kinderen. Tijdens de bijeenkomsten ga ik meestal heen en weer tussen de volwassenen en de kinderen. En nu zijn de kinderen aan de beurt. Ik loop naar de overkapping waar ze zitten en hoor vrolijke, hippe muziek. Als ik erbij zit, vraag ik met een grote glimlach of we ook nog gaan zingen. Tijdens de vorige bijeenkomst hebben we namelijk gezongen en veel gelachen met elkaar. Helaas blijkt de microfoon nu stuk te zijn. Dat mag de pret niet drukken, de lol is er nog steeds. Er wordt gedacht aan de kleintjes en gezocht naar “wielen van de bus” en om de beurt kiest iemand een volgend liedje. De kinderen zijn samen aan het genieten van de muziek.

Napraten kost tijd

Na een heerlijke en vooral gezellige maaltijd is het tijd om weer naar huis te gaan. De gezinnen nemen van elkaar afscheid en er ontstaan meerdere gesprekjes. Een pleegvader staat al klaar bij de fiets maar komt nog teruggelopen omdat het zo lang duurt. Grappend wordt er door een ander gezegd: “Napraten kost bijna meer tijd dan de bijeenkomst zelf”.

Voordat een pleeggezin vertrekt, vraagt het meisje of ik weer meefiets. Normaal blijf ik bij de hub home ouders om met hen de avond na te bespreken, maar om meer verbinding te krijgen wil ik deze uitnodiging aannemen. Het is voor het hub home geen probleem, we spreken af een paar dagen later telefonisch te evalueren. Ook dat past in het Mockingbird concept, deze flexibiliteit van alle betrokkenen. Thuisgekomen vertel ik mijn ervaringen aan mijn gezin. Ook zij zijn altijd betrokken. En zo sluit ik weer een fijne dag af.