Gerard van Gemert is kinderboekenschrijver en pleegvader.
Iedere maand deelt hij zijn belevenissen in de wereld van pleegzorg en over het opvoeden van een pleegkind.
Binkie was jarig en dat moest gevierd worden. Hij wist precies hoe oud hij werd, drie jaar is namelijk een nogal overzichtelijke leeftijd. Zeggen kon hij dat wel, maar met zijn vingers aangeven werd al lastiger. Maar je moet maar zo denken, dan heeft hij dat vast geoefend voor als hij vijf wordt.
In de week ervoor nam langzaam de spanning toe. De dag voor zijn verjaardag mocht hij trakteren op de Peuterstart en de kleine Boer Boris boekjes vielen in de smaak. Je kunt kinderen immers niet vroeg genoeg en zoveel als mogelijk confronteren met boeken. Een dag later zorgden onze kinderen en kleinkinderen voor een vol huis. Er hingen ballonnen en slingers, Binkie kreeg cadeaus en we aten taart. Een verjaardag zoals zoveel kinderen die vieren.
Mama
In de week ervoor stelde Binkie ineens de vraag: ‘Opa, waar is jouw mama?’ Ik legde uit dat ik geen mama meer had. ‘En waar is jouw papa?’ Het antwoord was hetzelfde. Hij vroeg niet verder. Dat “oma oma” de mama van Ellen is, snapt hij maar al te goed. De dagen erna begon hij er niet meer over.
Op de dag na zijn verjaardag gingen we op bezoek bij Binkies moeder. Zij had hem al bijna een jaar niet gezien. Ellen heeft wel bijna dagelijks contact met haar en stuurt foto’s en filmpjes, maar van een fysieke ontmoeting was het al een tijdje niet gekomen. We vertelden Binkie wat we gingen doen en hij reageerde erop alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Mama is voor hem nog een rol waar hij nog geen persoon aan kon koppelen. Hij wist wel dat we naar “zijn” mama gingen en dat maakte het toch wel bijzonder.
'Dat is niet zo handig'
We spraken buiten voor de deur af omdat papa er nog niet aan toe is om hem te ontmoeten. Mama echter weet heel goed hoe ze dit aan moet pakken. Ze dringt zich niet op, gaat een normaal gesprek met hem aan en verwacht niets van hem. Ze had een cadeautje van zichzelf en eentje van papa. De brandweerauto was een schot in de roos en Binkie wilde er meteen mee spelen. Terwijl Ellen met mama praatte en afspraken maakte om elkaar vaker te ontmoeten, speelden Binkie en ik een stukje verder op straat met de auto. Dat werd al gauw saai en hij wilde met de auto in de modder rijden. Ik vond dat minder handig en zei dat hij dat beter niet kon doen. ‘Mag dat niet, opa?’ vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd. Binkie zuchtte een keer diep en kwam overeind. ‘Dan ga ik het aan mijn moeder vragen.’ Met stevige passen liep hij naar haar toe. ‘Moeder,’ begon hij. ‘Mag de brandweerauto in de modder?’
‘Nee,’ antwoordde ze op lieve toon. ‘Dat is niet zo handig.’ Binkie liep weer terug en reed met zijn nieuwe auto alleen nog maar over de stenen.
